Bedre føre var enn etter snar

Det er eit ordtak som seier «bedre føre var enn etter snar», og det fekk ei litt anna betydning for meg i går. Me fekk på morgonsamlinga veta at skulen ville verte nedlagt, noko som lagde ein ganske dyster stemning blant alle. Etter at morgonsamlinga var ferdig, gjekk eg opp på badet vårt sidan eg ikkje var heilt sikker på om eg fekk av all maskaraen i går, og han ikkje er vassfast så tenkte eg at det var best å sjekke dette. Då eg kom inn på badet og såg meg i spegelen var det ein tanke som slo meg, og det var, «oi, eg må be» Eg hadde ikkje tenkt på det før, sjølv om me hadde fått beskjed ei stund før at dette kunne skje og at desse høgt mektige mennene tenkte på å legge ned skulen, tenkte eg aldri på å be for skulen. Eg sendte ein rask bønn før eg henta tinga mine og forta meg til timen. Først seinare, når me stod samen, nokre fyrsteklassingar, og snakka om dette med rektoren vår, Mats, kom eg på dette igjen då ei på design kom med forslaget «me må be, eg veit eg ikkje er den meste kristne her og alt sånt, men det hjelper faktisk. Alle burde be for skulen vår» Då kom eg på, når ting går skjeis så har me det ofte med å gå til Gud, og be han om hjelp, etter ting har gått skjeis, ikkje før, me hadde lang tid til å be før avgjeringa vart tatt, men då tenkte me ikkje på det igong.
Kanskje «lære» me av dette, at me ikkje berre skal gå til Gud når ting har gått galt, men takka for det me har mens me har det, ikkje berre ynskje det tilbake når me har mista det, og halde oss til Gud når det ikkje verker som me trenger Han, det er sånn man får eit godt forhald til Gud trur eg.


Kjære Gud,
Du kan lese oss alle,
Du veit kva me har,
og kva me vil takke for.
Du kjenner oss helt,
og ingenting kan me skjule for Deg,
men ofte prøver me på det.
Hjelp oss alle med dele ting med Deg
både gleder og sorger,
for det er slik me lærer å kjenne Deg
med å vite og vise at Du kjenner oss
I Jesu namn, amen